অনিৰুদ্ধদেৱ ।। ১৫৫৩-১৯২৬

এ ভাই কমনে কৰ বিহাৰ ৷

প্ৰচণ্ডবেগৰ ঠাঠে ৰুহি আসে উমান নপৱা গাৰ ৷৷

গন্ধৰ্ব্ব-কতক গোটে গোটে পড়ি

আগতে মৰিয়া যাই ৷

ত্ৰিশ পাইকৰ হাজৰা পড়য়

ৰঙ্গ কৰ তাকে চাই ৷৷

লস্কৰগোট আগতে পড়য়

আনন্দ কৰ অধিক ৷

সকলে কটক পাড়ি আনিলেক

উমান নপৱা কিক ৷৷

শিলাঞ্চাৰ গড় ভাঙ্গিয়া কতক

ইটাৰ গড় খসাই ৷

তথাপি নিসাৰে আছ কেনে ভাই

অগ্নিৰ গড় নিমাই ৷৷

প্ৰচণ্ডবেগৰ বহিনী সুন্দৰী

জৰা আসি লাগ পাই ৷

অলক্ষিতভাৱে পুৰুষক পাই

স্বামী বৰিলেক তাই ৷৷

তেজ মাংস যত আগতে শোষয়

ছাল হোৱে সোটাসোট ৷

ভাই ভনীয়ে নগৰ বেঢ়িয়া

দিয়ে আতি বড় চোট ৷৷

যৱন পাইক দুৱাৰ ভেটয়

ওহলাইবে শকতি নাই ৷

ভয়ে নৃপতিও গৰ্জ্জিবাক লৱৈ

সিতো পুৰুষক চাই ৷৷

মৃত্যুৱে নিকট চাপিলেক আসি

নিবেক ডোল লগাই ৷

তথাপিতো তাৰ ইটো বিমৰিষ

মনৰ অগ্ৰতো নাই ৷৷

ধন-জন-ক্ষেত্ৰ- বিষম সুখত

আনন্দ মানে অধিক ৷

যদ্যপি বিষয় ভূঞ্জিবে নুৱাৰে

তাতে ৰতি আত্যন্তিক ৷৷

হৰি-চৰণত শৰণ পশিয়া

নকৰ যাৱে ভকতি ৷

কালৰ হাতৰ এড়াইবেক লাগি

আছয় কাৰ শকতি ৷৷

কৃষ্ণৰ চৰণে ভকতি-বিহীন

হুয়া মূঢ় অল্পমতি ৷

কহে অনিৰুদ্ধ ইবাৰ কৰুণা

কৰা মোক যদুপতি ৷৷