পদ্মধৰ চলিহা || ১৮৯৫-১৯৬৮

        অসম-গৌৰৱ
আজি তোমাৰ প্ৰেমৰ মহা আকৰ্ষণে আনিছে হে আই,টানি,
                ই মহামিলন দেখি গম্ভীৰে
                আশিষিছে: নীলাচল যোগীবৰে
উমানন্দ-কমণ্ডলুৰে ঢালে শান্তিয়নী পানী|
দিয়াচোঁ জননী, তোমাৰ পুৰণি অমোঘ মন্ত্ৰ দান,
সেৱোঁ শ্ৰীচৰণ তৱ সন্তানে হিন্দু মুছ্লমান|

কেনে প্ৰশান্ত সৌম্য মূৰতি আছা, তুমি আই ধৰি;
                চোঁৱৰ তোমাৰ শীতল মলয়,
                শিতানত পৰি আছে হিমালয়;
ব্ৱ শিৰে শিৰে পুণ্য প্ৰবাহ তোমাৰ অংগ ভৰি|

যদিও নিজান তোমাৰ আকাশ জিলিকে ইয়াতো তৰা,
                জিলিকি কতনো মহাকবি, সতী
                ধৰ্ম্ম-কৰ্ম্ম-বীৰ সেনাপতি,
উজলাই ত্ৱ মুখৰ কান্তি উজলালে বসুন্ধৰা|

নোহাৱা জননী নিচলা দুখুনী, তুমি বসুধাৰ ৰাণী|
                অতীত স্মৃতিৰ মুক্তা-মণিৰে
                শোভিছে কণ্ঠ পুণ্য জেউতিৰে
তোমাৰ তটিনী-বিহগ-কণ্ঠে শুনে মহিমাৰ বাণী|
অকল আমাৰ চকুতে তুমিতো নোহোৱা কাম্যভূমি,
                মুনি-মনোহৰা তোমাৰ কান্তি,
                বিচাৰি তোমাৰ বুকুৰ শান্তি
আহিল বশিষ্ঠ, গালৱ, গোকৰ্ণ আদি কত মহামুনি|

ধৰাৰ মাজত তুমিয়ে জননী এখনি শুৱ্নি ধৰা|
                কতনো তীৰ্থ, সৰিত, সাগৰ,
                কত মন্দিৰ, কত গিৰিবৰ,
আছা জনজাতি বুকুত সাৱটি অমিয় চেনেহ ভৰা|
                
আনিছো জননী হিয়াৰ অৰ্ঘ্য তোমাক পূজিম বুলি;
                দিয়াঁ দিয়াঁ আই চেনেহ-নিৰ্ম্মালি,
                হিংসা স্বাৰ্থ দিম আজি বলি;
পাতিছে হেঁপাহে জাতীয় যজ্ঞ ভাই-ভনী মিলি-জুলি|