কৃষ্ণপ্ৰসাদ আগৰৱালা ৷৷ ১৮৭২-১৮৯৭
                
                স্বাৰ্থ
শুৱনী আমনি                বসন্ত আহিলে
        তাতোকৈ একাচি চৰে ;
সেইহে কুলিৰ                সুৱাগী মাতত
        নিকুঞ্জ কানন ভৰে ৷
নুফুলিলে ফুল                গোন্ধাই-মালতী
        ভোমোৰা কাষলৈ নাহে ৷
ফুলিছে এতিয়া,                লাটি-পুটি কৰি
        পৰিবহি পাহে পাহে ৷
নিচেই নিজম                ৰাতিৰ আকাশ
        তাতহে জিলিকে তৰা;
পদুম পাহিত                ভোমোৰা বলিয়া
        বিশ্বকৰ্ম্মাই গঢ়া ৷
স্বাৰ্থত পগলা                 জগত অন্ধলা
        স্বাৰ্থৰ জৰীৰে বন্ধা;
নিখিল সংসাৰে                ক্ষুদ্ৰ জীৱ মই
        স্বাৰ্থই লগালে তধা ৷

Leave a Reply