হীৰেন ভট্ৰাচাৰ্য্য|| ১৯৩২-

        শৰ-সন্ধান

স্বাধীনতা আৰু শান্তিৰ নামত উত্সৰ্গিত

ইয়াতেই বান্ধিছিলা তোমাৰ যৌৱনৰ

তেজি ঘোঁৰা| বসন্তৰ বতাহৰ দৰে

সেই ঘোঁৰাৰ খুৰাৰ ধুলিয়ে

চুমিছিল

মোৰ এই তেজাল আকাশ

আৰু তাৰ প্ৰান্তৰৰ সেউজিয়া ঘাঁহ|

তাৰ পিছত, পাৰ হৈ গ’ল

চ’তৰ নিদাঘ-জুই আৰু ব’হাগৰ

কতনা ধুমুহা|

….মই কেতিয়াবা

এতিয়াও সপোনত সাৰ পাই উঠোঁ

আফ্ৰিকা নে তেলেংগানা ক’ৰবাত

সেই ঘোঁৰা যেন হিল-দ’ল ভাঙি লৰিছে

আৰু তোমাৰ চাবুকত চমকি উঠিছে

নিৰ্জ্জন ৰাতিৰ ক্লীৱতা|